De Singelloop is een jaarlijks terugkerende hardloopwedstrijd in Breda. De mens kan kiezen uit: de familieloop, 5 kilometer, 10 kilometer, een halve marathon en "de 40 van Breda " (dan sloof je je uit en loop je alle afstanden). De Singelloop dankt zijn naam aan de singels die het centrum van Breda omringen.

Ga hier naar bredasesingelloop.nl

Ik vind hardlopen het saaiste wat ik ooit gedaan heb. Toch heb ik twee keer meegedaan aan de 5 kilometer Singelloop. Na de eerste keer, in 2017, zei ik "dit nooit meer". Maar twee weken later zong ik al weer een ander lied en in 2019 was het weer zover. In 2017 heb ik de bronzen medaille behaald. Ik hoor u denken "hoe kan iemand die zo slecht loopt brons behalen?" Ik zeg dan: gewoon achteraan beginnen tellen. De richttijd in 2017 was 45 minuten, maar een pittige griep in de week vóór de Singelloop gooide roet in het eten. Het werd 1 uur 4 minuten. Wie zich afvraagt hoe zoiets eruit ziet, kan dat elders op deze pagina bekijken. De doelstelling was de tweede keer weer 45 minuten, wat een spectaculaire verbetering van 19 minuten zou inhouden. Voorwaar geen geringe prestatie. (Voor de maniakken onder u: 1 uur 4 minuten was toen positie 2275. 45 minuten zou toen positie 2268 geweest zijn. Ik wist dus waarvoor ik het deed. Bovendien: onderschat zoiets niet, want ik ken lui die voor die tijd 10 kilometer nodig hebben.) Voor de geïnteresseerden: het wereldrecord op de marathon (42 km) is momenteel pakweg 2 uren. Ik ben ietsje trager. Dat komt door die hersenbloeding natuurlijk. Onze hersenen, we hardlopen er maar mee.

In oktober 2017 waren we bijna vier jaar na de hersenbloeding. Al was er sinds het verblijf van meer dan drie weken op de IC, het niet kunnen lopen, verstaanbaar spreken, schrijven en lezen veel verbeterd, toch bleven er ook grote problemen. De gevolgen van de hersenbloeding zijn dan ook niet gering. Mijn evenwicht is grondig beschadigd en de linkerkant van mijn lichaam functioneert ronduit slecht. Een gouden combinatie! En het wordt erger: het dagelijkse revalideren om te verbeteren is toch een soort van levenslange gevangenisstraf. Wat echter pas helemaal erg is -vooral voor de mensen in mijn omgeving, denk ik- zijn de psychologische gevolgen van dit feest. Twee keer per week was er de fysio. Mijn fysiotherapeut, Hij Die Als Bas Door Het Leven Gaat, stelde voor op zondag 1 oktober 2017 de Singelloop te lopen en bood meteen aan met mij mee te rennen. Omdat geen uitdaging te groot lijkt, - enfin, deze toch niet- zijn we destijds driftig aan het oefenen geslagen. Doelstelling was op zondag 1 oktober de 5 km te lopen in pakweg 45 minuten. De sportman in mij was opgestaan.

Het was een gouden plan dat leidde tot een bronzen medaille. In de week vóór de Singelloop werd ik getroffen door een nijdige griep met spierpijn, overgeven en details die ik u zal besparen. De linkerknie deed al pijn voor ik begonnen was met hardlopen. 5 km hardlopen zo kort na die griep bleek geen optie. Ik denk dat ik uiteindelijk 2km hardgelopen heb en 3km gelopen (gewandeld). Ik was klaar voor 5km hardlopen en 45', maar die griep heeft die plannen aardig doorkruist. Het werd 1u 04'17". Op twee na laatste. Als je van achteren begint te tellen: brons.

Na die bronzen medaille ging de hardloopcarrière met pensioen. Maar twee weken later zong ik al weer een ander lied en in 2019 bleek de lokroep te sterk te zijn.

In 2017 liep ik de 5 kilometer in 1 uur 4 minuten. Twee jaar later werd dat record verpulverd: 48 minuten (op de kop af). Dat is 16 minuten sneller. Wie doet me dat na? Ik schat in dat ik in 2019 minstens 10 kilo meer woog. Zou het daar aan liggen? In 2017 zo'n 3 kilometer gewandeld. Nu waarschijnlijk hooguit een halve kilometer. Het was een beetje zoals verwacht: uithouding OK, maar evenwicht steeds slechter. Het was kil (10 graden) en tijdens de tweede helft regende het. Een belangwekkende vraag is deze: wat mankeren de lui die na mij eindigen? Vast iets heel ergs of iets waar niet mee gelachen mag worden. (Op de fysio begreep ik dat één van de mensen die na mij eindigde daar revalideert. Je mag er inderdaad niet mee lachen: beide longen vervangen.)

Laat rennen nu één van de grootste problemen zijn die in mijn leven gekomen zijn. Rennen, zwemmen, de tent opzetten, schrijven met links, alles links eigenlijk. Maar ik heb ook geleerd: zeg nooit "nooit". Time will tell. Sommige dingen zijn al geheeld, sommige zullen helen als ze maar genoeg tijd krijgen, sommige zullen nooit helen. En dat laatste is dus niet waar: "nooit" bestaat niet.