Mijn moeder en vader zijn schatten van mensen. Ik heb, meer dan een jaar geleden, een vrouw ontmoet die me zei: "Je zult zien: ooit ga je je afvragen 'Waarom ik?'" Ze vertelde me over haar jeugd. Ik bespaar je alle verdere details maar vat het samen: veel ellende. Ik heb het niet meegemaakt, wegens goede ouders. Ik ben nu meer dan drie jaar voorbij de hersenbloeding en de "waarom ik?"- vraag is een beetje de ver-van-mijn-bed-show. Ik vind het niet zo interessant. Het is wat het is.

In het leven is het altijd wat. Is het geen hersenbloeding, dan is het te dik of te dun, te weinig geld of te veel geld, te druk of te saai, het hart of de spieren, te veel pijn of altijd alles gelijk. Saaiheid alom. Maar er is ook goed nieuws: aan alle ellende komt een eind.

En ontsnap je aan dat alles, dan word je verliefd op je schoonmoeder. Ik heb het niet meegemaakt, maar het zorgt vast voor een boeiend leven. Sta je plots 's nachts naast haar bed. Wat een commotie als het tenslotte uitkomt. De familie vindt zoiets vrijwel nooit leuk.

Dan weet je hoe laat het is. Ik heb eerst wekenlang in bed gelegen, nadien maanden onder begeleiding gedouchet. Toen ik acht maanden na de hersenbloeding weer thuis kwam, kon ik wel zelfstandig douchen, maar rechtstaand douchen heb ik pas bijna drie jaar na de hersenbloeding voor het eerst weer gedaan. Dat vereiste aandacht en concentratie, maar het was weer wel een geschenk. Na een CVA kan iets simpels als douchen een probleem worden. Het is altijd wat.

Het leven. Het is decennialang en toch vliegt het voorbij. Zou het zin hebben? Het voortbestaan van de soort, kinderen dus, veel verder kom je niet. Je kunt in dat ene leven maar beter proberen zoveel mogelijk te genieten zonder anderen te schaden. Plezier hebben, je werk met enthousiasme zo goed mogelijk doen. En kinderen, natuurlijk.

Als je een tijd de zorg van binnenuit meemaakt, ga je steeds beter beseffen dat de statistiek regeert. Dat is zo in de zorg. In het onderwijs ook, weet ik dankzij de twee pubers. Regeert de statistiek overal? Ik vrees van wel. Als ik terugkijk op wat er sinds de hersenbloeding gebeurd is, dan ben ik best tevreden. Ik ben goed behandeld door vele ervaren en kundige mensen. Mijn enige echte klacht is waarschijnlijk dat ik bang ben dat vrijwel iedereen teveel naar de protocollen en te weinig naar de individuele patiënt kijkt. Terwijl ik toch een behoorlijk individuele patiënt ben.

De kans op een AVM is 1.4:100.000. Lucky me. In Amsterdam met zijn 700.000 inwoners zijn er dus 10 mensen met een AVM. Brussel met zijn 2.000.000 inwoners heeft 28 van dergelijke geluksvogels. Hé, dat is raar. Ik woon niet in Amsterdam of Brussel, en toch heb ik er ook eentje!

Iedereen heeft een eigen brein, eigen gewoontes, eigen afwijkingen. Wat te veel afwijkt noemen we "zot". Ik zie vele mensen die er aan lijden. En het is duidelijk: het doet niet zeer.