Zou dat waar zijn? Of kun je na een hersenbloeding er niet genoeg ruchtbaarheid aan geven? Ben je als mens moreel verplicht je best te doen en moet je dat boek wel schrijven? Hopelijk doet het er toe. Als er ook maar 1 mens hierdoor betere zorg krijgt, dan is het al gelukt. En natuurlijk: baat het niet, dan schaadt het niet.

Er zijn in den lande grote blauwe dozen met koeien van gele letters. De lui die daar werken kunnen je -tegen betaling- helpen bij het in elkaar knutselen van vele praktische en onpraktische voorwerpen. Maar als je een hersenbloeding hebt, sta je er meestal alleen voor. Terwijl het leven weer oppakken na een hersenbloeding niet eenvoudig is. Misschien is revalideren nog wel het eenvoudigste onderdeel. Veel moeilijker is alleszins het weer oppakken van je oude rollen. Weer vader, weer partner, weer werknemer, weer creator. Iedereen kijkt je toch een beetje op die hersenbloeding aan. Ikzelf misschien nog wel het meest.

Die vraag heb je vast al vaak te horen gekregen. Sommige supermarkten hebben het in hun protocol opgenomen. Antwoord de volgende keer voor de afwisseling eens afwijkend, dat is leuk. "Heeft u alles kunnen vinden?" "Neen, geen hersenen gezien." Kijk dan wat er gebeurt. Pas wel op dat er geen handig meisje tevoorschijn schiet dat aan het boren slaat. In je pan daarboven.

Hoe zou dat werken met onze hersenen? Zouden ze oneindig plastisch zijn en zouden we ze om het even welke vorm kunnen geven? Het is betwijfelbaar. Maar ik denk wel dat er meer uit te halen valt dan we denken. Ik merkte het na de hersenbloeding heel goed: er zat een boek in, en een website, en meer productiviteit. Allemaal dingen waar ik vroeger geen weet van had. Maar volledig herstel lijkt er niet in te zitten. Of vergis ik me hier en is het maar een kwestie van willen en bedenken? Ben ik de specialist ter zake? Op zijn minst: de hersenstylist van het zuiden?

Decennialang leven we maar wat. We zitten in een soort tredmolen van gewoontes en geplogenheden. Confirmeren is een hobby voor velen onder ons. In dat ene leven halen we er meestal lang niet alles uit. Terwijl dat wel zou moeten, al was het maar uit zelfrespect. Sinds ik uit het zwarte gat gekropen ben, probeer ik er nu veel meer alles uit te halen. Privé. Op het werk. Dat kan in hele kleine dingen zitten. Genieten van koffie met taart. Zoveel mogelijk mooie dingen maken. Zoveel mogelijk goed doen. Proberen zoveel mogelijk plezier te hebben zonder anderen te schaden.

Wanneer zou mijn leven in Hollywood worden verfilmd? De synopsis is duidelijk: Het hoofdpersonage is een hersenbloedige die uit de toekomst wordt teruggeflitst om te revalideren en zo weer een volledige mens te worden. Aangekomen in het heden ontmoet hij een therapeut die hem afbeult. Die man is de fysioterminator. Hij kent geen grenzen. En geen genade! Het verhaal eindigt in typische Hollywoodstijl met een happy-end: na eerst 90 minuten gekweld en geplaagd te zijn eindigt de hersenbloedige weer als een volledige mens en kan hij welgemutst de toekomst in kijken. Ben ik zo iemand? Half mens, half revalidatiemachine? Wie zullen de hoofdrollen voor hun rekening nemen? Vast twee hele mooie mannen.

Geluk in het leven. Het is een nogal onderschatte factor. Ik vrees dat wie nogal wat bereikt heeft in het leven, veel geluk heeft gehad. En zoiets begint bij de geboorte. Veel geld verdiend, 24 hits gecomponeerd, meer dan een miljoen platen verkocht, een belangrijk bedrijf geleid, een prachtige roman geschreven, Wimbledon gewonnen, een belangwekkende uitvinding gedaan, een YouTube-kanaal bedacht: allemaal geluk gehad. Geboren worden op de goede plek, met de goede ouders en de goede hersenen: we kiezen er niet voor, we kunnen het niet beïnvloeden, maar het is zó belangrijk. Wie iets bereikt heeft in het leven, heeft daar vaak veel moeite voor gedaan. Maar ook dat is geen keuze. Het zijn kenmerken van je hersenen en je hebt er geen invloed op. Je kiest er 's ochtends niet voor eens een dag positief of negatief te zijn: het is gewoon hoe je bent.

De gevolgen van CVA's zijn niet zo geweldig. 80% van de patiënten is voortdurend vermoeid. Probeer dan maar eens "normaal" te werken. Ik mag blij zijn dat ik bij die 20% hoor. Heel veel mensen hebben na een CVA overdadig veel last van prikkels of hebben het gevoel geen grip meer op hun leven te hebben. Veel is aan mij voorbij gegaan. Laat ons dit maar een geluk bij een ongeluk noemen.