Wat zouden de baten van dat vele oefenen zijn?
Ten eerste.
Als je geluk bij het ongeluk hebt, volgt er herstel. Dat herstel is vooral de natuur die zijn werk doet. Maar die natuur, dat is een brute kracht: miljoenen jaren evolutie samengeperst in 85 miljard neuronen. En die brute kracht kan wel wat richtinggevend advies gebruiken. De hoop is dat de hersencellen die het werk van de kapotte cellen overnemen (plasticiteit) uiteindelijk gaan beseffen "aha, dus dit is lopen". Kortom: je hoopt dat de oefeningen de natuur een handje helpen.
Ten tweede.
Los van die plasticiteit neem ik aan dat ook de kapotte cellen langzamerhand in aantal verminderen. Je oefent dan om te proberen zoveel mogelijk automatismes aan te brengen. Een beetje zoals Steffi Graf, toen ze nog een klein meisje was: en maar ballen terugslaan. Oefening baart kunst, is het.
Ik schreef net "langzamerhand". Maar "langzaam" is misschien een understatement in deze context. Ik heb wel eens gerekend. Er zijn zo'n 50 miljard cellen in de kleine hersenen. Stel dat 5% daarvan beschadigd is: dan zijn dat er 2.5 miljard. Stel nu dat elke dag één miljoen hersencellen (ik verzin maar wat) herstellen. Weinig lijkt dat niet, één miljoen per dag. Het zijn natuurlijk twee stellingen die absoluut niet waar hoeven te zijn, maar als ze waar zouden zijn en als het herstel op dit tempo aanhoudt (stelling 3), dan duurt dat herstel minstens 7 jaar. Dat is natuurlijk niet correct en volledig wordt dat herstel nooit, maar het geeft wel aan hoe groot dit is en hoe lang dit gaat duren. Maar het is "a labour of love", zullen we maar denken.
Daarnaast.
Baat het niet, schaadt het niet.
