Ik “kreeg” mijn hersenbloeding op 8 december 2013, kort nadat ik 52 geworden was. Statistisch gezien is dat vroeg, maar het kan altijd erger. Ik had dus geen herseninfarct, maar een hersenbloeding (dat zijn de twee types CVA – Cardio Vasculaire Aandoeningen). Vele typische verschijnselen van een CVA heb ik niet gehad (scheve mond, onsamenhangende conversatie, geheugenverlies, armen die gaan “hangen”), maar wel deze: een vreselijke hoofdpijn. O, wat deed dat zeer. Of is mijn conversatie altijd onsamenhangend en viel dat daardoor niet op?

Mijn hersenbloeding was in vele opzichten opmerkelijk: omdat ik nog zo “jong” was (52), door zijn oorzaak (een AVM), door zijn heftigheid (eerst een operatie van 10 uren en daarna meer dan drie weken op de IC) en door zijn locatie (de kleine hersenen). En voor mij was hij natuurlijk sowieso opmerkelijk. Een feest. En je bent er nooit gerust op: een hersenbloeding kan ook in december komen.

Na drie weken op de IC, enkele weken op de Medium Care (MC) en de “gewone” afdeling neurologie in Tilburg volgden een dikke maand in het ziekenhuis in Breda, een week of zes in een verzorgingstehuis en dertien weken in het revalidatiecentrum in Breda. Dan weer naar huis. Het revalideren hield niet op. En al dat oefenen ging en gaat gepaard met het in perspectief plaatsen van wat er is gebeurd. Revalideren en relativeren is het.

52 jaar lang heb ik binnen de lijntjes gekleurd. En nu kan ik het niet meer. Linkshandig was ik, maar de linkerkant is sinds 8 december 2013 niet meer in optima forma. Dus ben ik rechts gaan schrijven. Om de feestvreugde te vergroten, heeft de linkerkant ook last van tremoren. Maar we geven niet op. We blijven oefenen. Bovendien: ik mors nooit. Het is mijn hand. Oefenen dat is: roerstaafjes verplaatsen van plastic bekertje A naar plastic bekertje B, spelkaarten opstapelen, munten in een doosje stoppen, solitaire spelen, met pen en papier aan de slag, proberen binnen de lijntjes te kleuren.